Αρχικά δύο παρατηρήσεις για τις κρίσεις στελεχών εκπαίδευσης.
- Πόσο καλό παιδαγωγικά και για το καλό του μαθητή είναι εκπαιδευτικοί που μετά από 2-3 θητείες στελέχους εκπαίδευσης να επιστρέφουν στην τάξη;; Πόσο δύσκολο είναι μετά από πολλά χρόνια απουσίας από την τάξη να επανέλθει ένας εκπαιδευτικός και να είναι 100% ικανός να ασκήσει τα διδακτικά του καθήκοντα; πόσος χρόνος προσαρμογής χρειάζεται; Να αναφέρω ότι οι Διευθυντές ασκούν διδακτικά καθήκοντα κάποιες ώρες ανάλογα με τη δυναμική του σχολείου. Ωστόσο αυτές δεν είναι ικανές να γεφυρώσουν το χάσμα που δημιουργείται με την πάροδο των χρόνων. Φυσικά δεν νοείται αιώνιος διευθυντής, παρ’ όλα αυτά η επιστροφή ενός εκπαιδευτικού από την άσκηση διοικητικών καθηκόντων αποκλειστικά στα διδακτικά πρέπει να συμβεί με ομαλό τρόπο (επιμόρφωση, επιλογή τάξης/τμήματος)
- Ποια η διαφορά στην άσκηση διοικητικών καθηκόντων ενός εκπαιδευτικού με 12 χρόνια προϋπηρεσίας στην τάξη και ενός με 18;;; Γιατί διαχρονικά η προϋπηρεσία να μοριοδοτείται με τόσο μεγάλο εύρος με αποτέλεσμα να είναι καταλυτικής σημασίας στο αν θα γίνει κάποιος στέλεχος εκπαίδευσης ή όχι; Μήπως η μοριόδοτηση πρέπει να γίνει μικρότερη σε εύρος μορίων σε σχέση με το σύνολο;
Τέλος, να αναφέρω ότι η διαδικασία της συνέντευξης – δομημένης ή μη – είναι πλέον ένας αναχρονιστικός τρόπος επιλογής στελεχών εκπαίδευσης και επιβάλλεται να βρεθεί άλλος τρόπος.
Ίσως το πιο δίκαιο σύστημα είναι
« πανελλαδικές εξετάσεις τύπου ΑΣΕΠ αποκλειστικά με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής και μελέτες περίπτωσης και σε αυτές να συνυπολογίζονται τα τυπικά προσόντα και η αξιολόγηση του έργου της θητείας τους (αν έχουν) με αντικειμενικούς δείκτες »
Φυσικά στην περίπτωση που αξιολογηθεί η θητεία κάποιου πολύ χαμηλά τότε δεν θα έχει δικαίωμα υποψηφιότητας στις νέες κρίσεις, αλλά στις επόμενες. Επίσης η κλίμακα μοριοδότησης των τυπικών προσόντων πρέπει εξειδικεύεται ως προς τη θέση υποψηφιότητας.
Ναούμ Ευαγγελόπουλος
